Happy en hot

Al om 05.30 uur staat Bishop David voor de deur. Hij neemt ons mee naar zijn stuk land in Msongola. Al snel hebben we in de gaten waarom dit vroege tijdstip. Dar Es Salaam is vroeg wakker en de wegen beginnen nu al behoorlijk vol te raken. Gisteravond hebben we uitgebreid uitleg gekregen over de droom en visie van de Bishop die hij heeft met dit stuk land. Al schetsend heeft hij uitgelegd wat waar moeten komen op het land. Livingstone eigen weet ik inmiddels vraagt Steffen steeds maar door. Waarom hier, waarom dit, wie ga je hiermee helpen en ga zo maar door. Een project wordt niet zomaar een Livingstone project, is mij de afgelopen weken duidelijk geworden. Het moet echt iets toevoegen voor de lokale bevolking ter plaatse en het moet levensvatbaar zijn voor een lange toekomst. Bishop David is zich hiervan duidelijk bewust.
De community Msongolo ligt op ongeveer 60km van Dar Es Salaam en bestaat nu uit ruim 5000 mensen. Mensen die 10 jaar geleden nog onbewust in de bush leefden en die nu overspoeld worden door de 'beschaving'. Als we de hoofdweg afrijden zijn er eerst nog heel wat huizen en lokale winkeltjes, maar al snel worden dit er minder. Na zo'n vijf minuten rijden over steeds smaller wordende weggetjes en zelfs dwars door struiken staan we voor een huis in aanbouw op een groot stuk land. Dit huis is de eerste aanzet tot het verwezenlijken van de droom van Bishop David. Zijn droom is groot; deze omvat een secundary school (er is al een primary school in de community), een kerk, een voetbalveld voor de kinderen uit de omgeving, een conferentiecentrum en gastengebouw die verhuurd kunnen worden en als laatste een flink stuk grond voor landbouw en veeteelt, waar ook geld mee verdiend kan worden. Het inkomen is belangrijk om het project zelfstandig te kunnen laten draaien op termijn. Met de plattegrond die gisteravond op een A4-tje is getekend in de hand – we krijgen nog een echt plan – lopen we rond het stuk land. Het is gigantisch groot en geeft inderdaad meer dan genoeg ruimte voor deze droom.
Bishop David wil met dit project de mensen in de omgeving hoop geven voor een betere toekomst, het project heet dan ook Hope Center. Een naam overigens die spontaan wordt verzonnen tijdens het video-interview. Steffen stelt tot schrik van de pastor de vraag naar de naam, waarop hij dus spontaan moet reageren. Achteraf wordt hier hartelijk om gelachen, maar ook is de Bishop blij en tevreden met de naam, die houden we er dus in.
Al pratend komen de grootste zorgen naar boven. Het stuk land is niet goed gemarkeerd en afgeschermd met bijvoorbeeld een hek. Ook is er nu nog lang niet altijd iemand aanwezig om de zaken in de gaten te houden. Het gevolg is dat er langzaam stukken land worden ingepikt. Het is soms een hele strijd om dit weer terug te krijgen en bij een flink stuk is dit niet gelukt. Wat dus hard nodig is, is dat er echt mensen gaan wonen en werken en dat er een een afrastering rond het terrein komt. Dit laatste is een mooie een- of tweedaagse klus voor het team dat deze zomer naar Dar es Salaam gaat. Er is binnen de kerk van de Bishop een echtpaar dat klaar staat om naar het stuk land te gaan verhuizen en het land te gaan bebouwen en bewaken. Het probleem is alleen dat het huis nog niet af is. Voor Nederlandse begrippen gaat het om een luttel bedrag (300 euro) en daarom stelt Livingstone het geld beschikbaar. We spreken af dat we het echtpaar morgen gaan spreken en goede afspraken te maken. De pastor is nu al zeer happy.
Na een verlaat ontbijt van chapati met Cola, gaan we op bezoek bij de locatie waar de teams zouden kunnen overnachten. Het is een prima locatie, waar we bovendien een soort 4x4 brandweerwagen tegen benzinekosten toegezegd krijgen voor de vervoer van het team.

We zijn nu klaar met het bezoeken van projecten en moeten natuurlijk ook aan ons thuisfront denken. Zondag is het weerzien waar we naar uitkijken, maar van ons wordt verwacht dat we natuurlijk wel met een souvenirtje thuiskomen. De Bishop weet een goede souvenirmarkt dus daar gaan we kijken. Wij als blanken worden overal bijna naar binnen getrokken, even rustig rondlopen is er niet bij. Uiteindelijk zijn we erg geslaagd … vinden wij.
Tijdens de terugweg zitten we in het verkeersinfact van Dar Es Salaam. In een auto zonder airco loopt de temperatuur al snel op tot kooktemperatuur. Persoonlijk is het in ieder geval de warmste ervaring uit mijn leven, ik loop leeg, hot, hot, hot. Aangekomen op onze slaaplocatie is het tijd voor rust en een maaltijd gemaakt door Bonna. Morgen de laatste dag, wat computerwerk, nog een interview bij het weeshuis met de Bishop en langzaam aan inpakken voor de vlucht naar huis om 23.59 uur. We kijken uit naar het weerzien op Schiphol.