De laatste maaltijd in Afrika

Vandaag zijn we weer terug waar we begonnen: Dar es Salaam. Het is bijna 40 graden en het licht is bijna te scherp aan onze ogen. Dit is laatste dag van dit Livingstone veldbezoek en ook van onze jubileumreis als vrienden. 35 jaar kennen Derk en ik elkaar al. Vandaag is het de dag van ons afscheid van Afrika. We staan in de straat voor de Naioth church van Bishop David. Nou ja, straat – zandweg, hobbelweg, modderpad als het regent is beter gezegd. Auto’s bonken zo voorzichtig mogelijk voorbij door de kuilen. De fruitverkoopster prijst in haar miniwinkel bananen, mango’s en ananassen aan. Een vrouw loopt met een emmer op haar hoofd voorbij. De palmboom even verder wuift loom met zijn hoge kruin in de hete wind. Het begint allemaal gewoon te worden voor ons.

Bishop David is bij ons. Wat hebben we veel gelachen afgelopen weken hier en in Kigali, we zijn inmiddels vrienden geworden. We zijn alle drie lui, moe en voldaan. Hij stelt zich voor het laatst op voor Derk’s camera. En dan draaien … 123-go. “Welcome, you people from Bunnik” start b’ David en daarna volgt hij zijn dankbetoog aan alle teams die het weeshuis achter hem hebben gebouwd. Voor het team van Bunnik somt hij al het werk op, dan voor hen klaar ligt. Wanden stuken, elektra aanleggen, verven, een hek maken, dakgoten maken – David gaat maar door. Gelukkig is het een team van 20 mensen.

Na de videoshoot lopen we naar een andere mini-shop en bestellen twee cola baridi. ‘Baridi – sana’ willen we: heel koud. Wat kan cola heerlijk zijn! Vanaf de kant van de weg, in de schaduw, kijken twee tieners naar ons, zittend op drie houten planken die een simpel bankje vormen. Op het hout ligt een plastic dambord met cola- en sprite-doppen. Het zijn de weeskinderen van de vrolijke Naioth church. Er is nog plek vrij dus we kruipen erbij in de schaduw. Derk speelt al snel de eerste pot. “We like to drink Coca Cola” klinkt het als snel en ik ga nog twee ‘cola-baridi’s’ halen. Zo worden we al snel vrienden. Derk speelt sterk en wint de eerste pot en daarna ook de tweede. De jongen is enorm teleurgesteld, want hij is de beste zegt hij. Dan mag ik tegen de andere jongen. Ik maak veel fouten, maar toch... We lopen weer verder, loom, lui, langzaam … alsof we hier horen.

We vallen voor een siesta op bed neer en voor ik in slaap val flits de reis nog een keer voorbij: Dar es Salaam met vriend Bishop; Kigali met Jean, Samuel en Paul en die school die er echt heel hard moet komen, waar ze zo hard voor vechten; YFC-Mwanza met Pascal die zo graag een demontration farm wil en Pastor Nixon die nog zes weeskinderen naar school moet krijgen; die onvoorstelbare Kilimanjaro, die we toch maar even de baas waren en dan Msongola, waar de bishop een secundary school wil starten voor mensen uit de bush. Het was en is enorm allemaal!

…

Ik denk aan een droom van een Oegandees kind, dat ‘eens in zijn leven’ kip met rijst wilde eten. Vanavond hebben we de laatste activiteit van onze reis: eten met de weeskinderen van de `Naioth church’. We hebben aan Bonna gevraagd kip, chips en cola voor alle kinderen te regelen. We gaan een feestje tegemoet! Dit wordt onze laatste maaltijd in Afrika … voorlopig tenminste. Livingstone is nog lang niet klaar.