Wat een dag......

Vandaag staat het verder ingaan op het project, het maken van een film en het bezoek aan het Kigali Genocide Memorial op het programma met een ongeplande verrassing in de avond.

Na het ontbijt bestaande uit brood met een heerlijk gebakken roerei, koffie en thee starten we de dag met het bespreken van de bouwplannen die onze gastheren hebben hier in Kigali. John, de projectleider, presenteert een ambitieus plan voor een kleuterschool en lagere school. Ze weten goed wat ze willen maar het geheel ziet er erg groot uit. Gelukkig zijn ze zich hiervan bewust en geven ze aan dat het een 10 jarenplan is, dat stapje voor stapje verwezenlijkt moet worden. Het is een goed gesprek waarin Steffen veel tips vanuit andere projecten geeft. Het gesprek eindigt met huiswerk voor John en zijn medewerkers. Zij moeten goed duidelijk maken wat een team gaat doen als zij hier komen en welk budget hiervoor nodig is. Het moet concreet worden tot en met het aantal stenen en zakken cement aan toe.

Inmiddels is het alweer tijd voor een goede lunch die wij dan ook in het centrum van de stad gaan halen. Een lopend buffet van puur Rwandese gerechten maar dan wel weer met Irish Potatoe's erbij waar ze hier gek op zijn. Bij ons heet dit gewoon patat.

Na de lunch vertrekken we weer over dezelfde, voor onze begrippen totaal onbegaanbare, route naar de locatie van het project. Gelukkig hebben we met Pascal een chauffeur die iedere gat en scheur in de weg weet te omzeilen. Gelukkig zitten we in een fourwheeldrive busje met een sterke bodemplaat. Op locatie maken we een aantal filmpjes waarin Steffen, bishop David en natuurlijk pastor John vol passie hun droom vertellen. Erg geslaagde filmpjes al zeg ik het zelf ;-)

Het meest indrukwekkende van de dag en de reden van het bovenschrift van deze blog is ons bezoek aan de Kigali Genocide Memorial. Door een Nederlandstalige voicerecorder worden wij door de geschiedenis van Rwanda geleid naar de afschuwelijke genocide die hier heeft plaatsgevonden in 1994. Het is zo kort geleden nog maar. Onvoorstelbaar dat mensen hiertoe in staat zijn: het organiseren en uitvoeren van de moorden op bijna de helft van de bevolking. 3 miljoen van de 7 miljoen inwoners zijn op brute wijze vermoord. Hele families zijn bijna volledig verdwenen.

De tentoonstelling gaat ook verder met wat er nu gebeurt en wat gedaan is om zover te komen. De nieuwe regering heeft met harde hand de schuldigen opgepakt en ze gevangen gezet. In de gevangenis kregen ze de keus om of om schuld te bekennen en in ruil daarvoor te werk gesteld te worden aan het herstel van het land of blijven ontkennen en opgesloten worden. Deze schuldbekentenis moest openbaar aan de slachtoffers.
Ondanks al deze gruwelijkheden komt ook de goede kant van de mens naar boven. De mensen zien in dat ze alleen samen hun land weer op kunnen bouwen en gaan hier ook voor.
Aan de andere kant is hier wel een strakke hand van de regering voor nodig. Regelmatig zie je zwaar bewapende militairen op straat staan en kom je niet in een winkelcentrum zonder eerst door de metaaldetector onderzocht te worden. Angst voor agressie en aanslagen zijn er dus nog wel degelijk, maar door deze ingrepen is het absoluut veilig hier te zijn. Dit wordt hier met klem bevestigd en zo voelt het ook.

De dag eindigt met de ongeplande verrassing. We gaan op bezoek bij het gezin van pastor John in zijn voor onze begrippen armoedige woning. Deze bereik je over een onbegaanbare weg. Er is elektriciteit en een televisie, maar dan heb je het meeste wel gehad. Voor plaatselijke begrippen woont hij goed. We worden door zijn hele gezin bestaande uit vrouw, 3 dochters en 3 zonen getrakteerd op Rwandese koffie met lokale bananen, mandazi's en vleesballetjes. De familie gaf duidelijk aan dat zij zeer vereerd waren met ons bezoek en alles wilden doen om het ons naar de zin te maken. Al met al een zeer speciaal einde van een lange indrukwekkende dag in Kigali Rwanda.