Waar zal ik beginnen?

Dat is de eerste vraag die ik me stel nu ik in de avond weer achter het toetsenbord zit voor onze blog. Vandaag weer een zeer intensieve dag, maar daar raken we aan gewend.

De dag begint met de mededeling van Pascal dat we vandaag met lokaal vervoer moeten. Voor mij een nieuwe ervaring zoals zoveel dingen, voor Steffen natuurlijk niet met zijn Afrika ervaring. Best prettig moet ik zeggen zo'n ervaren reisgenoot. Maar weer terug naar het lokale vervoer. Bijvoorbeeld de bus, ik bedoel het busje, waarin je gepropt wordt zodat er zoveel mogelijk passagiers mee kunnen. De chauffeur rijdt en laveert door de straten terwijl een 2e medewerker uit het raam hangt om passagiers te krijgen, het liefst zoveel mogelijk. En het is niet 1 busje, het zijn er tientallen en een bushalte en dienstregeling bestaat niet. Voordeel is dat je niet lang hoeft te wachten tenzij een bus vol is. Maar dat is een zeldzaamheid, er gaan veel haringen in een ton.

We beginnen met een brunch in een veel te luxe restaurant. Het is goed bedoeld door onze begeleider Pascal, maar we willen volgende keer echt graag lokaal. Na de lunch doet Steffen uitgebreid zijn verhaal over Livingstone en waar ze voor staan. Pascal had dit gisteren van zijn kant gedaan. Het blijkt dat Livingstone en Pascal met Youth for Christ erg dicht bij elkaar staan. Veel overeenkomsten in denkwijze en waarden en normen. Pascal heeft ook zeer veel ervaring met het ontvangen en omgaan met groepen. Hij is bijvoorbeeld ook 3 jaar reisleider geweest voor Youth For Christ in diverse landen, vrijwilligers zullen hier in goede handen zijn.

Na de gesprekken, het is inmiddels al ruim middag, is het tijd voor het bezoeken van de plekken waar Pascal's hart ligt. Dit zijn de armste gebieden van Mwanza, daar waar kinderen geen onderwijs kunnen krijgen en in zeer arme omstandigheden moeten leven. Ze moeten vaak zwaar werk moeten doen en de vaders, als ze die hebben, zijn 24 uur per dag aan het vissen zijn. Erg indrukwekkend allemaal als je ziet hoe zij leven en welke plannen Pascal heeft om met name de kinderen voor te bereiden op een betere toekomst. Pascal wil deze kinderen vooral onderwijs te bieden. We kwamen bij de waterkant van het Victoriameer een jongen en een meisje tegen van rond de 10 jaar die water kwamen halen om te koken. Voor hen is het een wandeling van 2x een uur, waarvan het 2e uur met een emmer water van 10 liter op het hoofd. Geen makkelijk leven vinden zij ook, maar voor ons volstrekt onvoorstelbaar.

Daarna wil Pascal ons ook het huis laten zien van een man die helemaal selfsupporting is geworden door koeien te houden en te leven van de melk en van het gas dat ui wint uit de koeienmest. Dit is best bijzonder hier. Deze man heeft zelf een “installatie” gemaakt voor gaswinning. Hij heeft daarmee voldoende gas om de hele dag het gasstel te laten branden. Denk dan niet aan allerlei ketels en leidingen maar aan gegraven gaten in de grond die met pijpen met elkaar verbonden zijn. Heel basic maar het werkt uitstekend. Voor Pascal is dit een voorbeeld hoe mensen met een paar koeien en eventueel een paar varkens en wat kippen zelfstandig een redelijk goed leven kunnen opbouwen.

Op een stuk grond net buiten Mwansa, waarvan Pascal de eigenaar is, wil hij een voorbeeld bouwen. De lokale bevolking, maar vooral kinderen, kunnen daar leren hoe ze met dieren om moeten gaan en hoe ze hiermee kunnen voorzien in hun dagelijkse levensbehoefte. Als ze dit geleerd hebben krijgen ze een koe/kalf om het zelf in de praktijk te brengen met als opdracht dit aan anderen door te geven en het eerste geboren kalf te schenken aan een ander.

De dag sluiten we af bij Pascal thuis waar zijn vrouw een heerlijke mix van lokaal fruit heeft gemaakt met een passievrucht toe en een groot glas zelf gemaakte ananassap. Tijd om weer naar ons verblijf te gaan maar omdat we trek hebben in koffie lopen we eerst even in het donker langs de lokale winkeltjes om instant koffie te zoeken. Alweer een heel nieuwe ervaring moet ik zeggen, een van de velen vandaag die ik niet allemaal heb beschreven. Het waren er ook zoveel dat ik niet wist waar ik moest beginnen.