Het moest zo zijn

Vanochtend waanzinnig vroeg opgestaan maar daar hebben wij ervaring mee. We moesten de bus van 04.00 uur naar Kahama halen zodat we op tijd zijn om daarvandaan direct door te reizen naar Mwansa. Stipt 03.30 stonden pastor John en zijn rechterhand Pascal voor de deur met hun Audi 80. Een auto van het soort zelfbediening want metertjes deden het niet en starten ging door ergens onder het dashboard aan wat draadjes te rommelen en gelijktijdig wat met het gaspedaal bewegen. Ons zou het zeker niet gelukt zijn maar hij rijd dus we hebben geen reden tot klagen.
Op het busstation van Kigali stapten we in bus, die te vergelijken is met een belbus. Niet te groot maar met prima zitplaatsen. Jammer alleen dat er geen ruimte was voor onze bagage en er dus betaald moest worden voor een extra stoel voor de bagage. Wij maar denken dat we redelijk zuinig waren geweest met bagage inpakken, maar hier blijkt het erg veel te zijn.

Het eerste deel van de rit ging door het donkere Rwanda richting de grensplaats rusumu over uitstekende wegen. Bij het lichter worden bleek dat we door enorme bananenplantages reden. Een schitterende omgeving.
Bij de grens aangekomen moesten we van bus verwisselen, de bus mag de grens niet over en het stuur zit in Tanzania aan de linkerkant. Drie dragers hadden zich snel van onze bagage ontfermd, iets waar we achteraf heel blij mee waren. Eerst gingen we naar de douane van Rwanda om ons uit het land te laten schrijven, de nodige formulieren invullen. Uiteindelijk kregen we een uitreisstempel op het visum. Toen naar de douane van Tanzania wat een wandeling van toch al gauw twee kilometer bleek te zijn maar we hebben apen gezien! De dragers liepen al pratend en lachend met onze tassen van ruim 20kg op hun hoofd voor ons uit: we zijn ze nu nog dankbaar. De douane van Tanzania was snel gebeurd. Het was daarna wachten op de 'aansluitende' bus richting … ruim 1,5 uur dus.
Met een zelfde soort bus als in Rwanda reden we uiteindelijk richting Kahama over gedeeltelijk zeer slechte wegen, waarbij het soms stapvoets slalommen was om de kuilen te ontwijken. Andere delen kon het gaspedaal weer stevig worden ingetrapt. Al met al zat de vaart er best aardig in. Om 15.00 uur kwamen we aan in Kahama en we werden direct als bezienswaardigheid of eigenlijk als potentiële rijke blanke klanten omringd door dragers, taxichauffeurs, buskaart-verkopers etc.
Toen ze uiteindelijk doorkregen dat we werden afgehaald door vrienden van Bishop David, – hij heeft ze werkelijk overal – , zagen ze in dat hun kans op inkomsten niet zo groot was.

Met een geregelde taxi werden we naar het huis van Tabita en John gebracht. Dit zijn twee evangelisten hier in Kahama met een droom om een kerk op te richten en werk te gaan doen voor weeskinderen. Tabita had een heerlijk maal speciaal voor ons gekookt met Tilapia, vruchtensalade, rijst, van alles …
Twee maanden geleden zijn zij een kerk gestart wat inhoud een houten geraamte met muren van plastic zeil en een dak gedeeltelijk van golfplaten en gedeeltelijk van zeil. Natuurlijk moesten wij aan de gemeente voorgesteld worden dus in de taxi naar de kerk. Er was een dienst bezig waar zo'n 8 bezoekers en een handvol kleine kinderen aanwezig waren. We werden voorgesteld als 'a gift of God'. Niets gebeurt zomaar; het moest zo zijn dat wij deze gemeenschap bezoeken. Op verzoek geeft Steffen een soort mini preek om de mensen een hart onder de riem te steken. Dit wordt zeer gewaardeerd. Onvoorstelbaar hoe dankbaar de mensen zijn dat we bij hen zijn, en dat terwijl we eigenlijk alleen maar overnachten.

We worden na het kerkbezoekje naar onze slaaplocatie gebracht waar we nog even snel koud douchen, even bijslapen en deze blog schrijven terwijl de Imam over de huizen schreeuwt. Ja, ook zij zijn hier actief. Morgen vervolgt onze reis om 10.00 uur naar Mwanza. Nu eerst slapen.