Wat een verwennerij

Zoals in onze vorige blog al aangegeven zijn we in Kahama zeer gastvrij ontvangen door Tabita maar gaandeweg is gastvrij niet het juiste woord meer. We zijn gewoon zwaar verwend door haar, ze heeft voor ons gekookt, het ontbijt verzorgt, de taxi en de overnachting betaald en dat allemaal omdat ze zo dankbaar was dat wij er waren. Je voelt je toch wel een beetje bezwaart als je door de lokale wijk vol hutjes en huisjes over de zandpaden van haar woning naar het voor hun begrippen zeer luxe hostel loopt. Van zelf betalen wil ze niets weten maar een gift voor haar kerk mag wel. Dat laatste dus gedaan met een klein persoonlijk briefje die ze zou vinden als ze ons op de bus heeft afgezet.
Ook het afzetten op de bus heeft ze strak geregeld. Wij hoefden alleen maar te gaan zitten en het geld voor de tickets te geven en alles werd geregeld. Zelfs de chef van de bus werd even duidelijk verteld dat wij goed aan moesten komen. Wat een vrouw ! We zijn haar nog dankbaar.

Dan de reis in een volle bus met z'n vijfen naast elkaar. Vier gewone stoelen zoals wij die ook in een bus kennen maar daartussen, in het gangpad, klapstoeltjes die allemaal bezet waren. Gezellig druk dus en ook wel knus al zo'n gespierde afrikaan langzaam zijn hoofd op je schouder laat zakken omdat hij in slaap is gevallen.
De reis ging vooral door een zo te zien zeer vruchtbaar landschap van mais en rijstvelden die allemaal met de hand bewerkt werden. Alleen het ploegen ging met de koe.
Wat een voedsel zou hier verbouwt kunnen worden als hier maar een beetje meer landbouwwerktuigen beschikbaar waren. Vruchtbare grond zover het oog reikt.
Onderweg natuurlijk nog door Tabita gebeld of alles wel goed ging.

In Mwansa werden we opgewacht door bishop Pascal met zijn tweeling van 6 jaar. Pascal is hoofd van Youth For Christ in Mwansa. Eerst werden we met onze bagage gebracht naar het Youth For Christ gebouw waar we de komende dagen overnachten.
Daarna rijden we via een huis die op dit moment wordt verbouwd om er een vocationalschool (vakschool) te beginnen naar zijn eigen huis waar wij zijn dochter van 2 en zijn vrouw ontmoeten.
Pascal houdt van aanpakken want direct worden wij overspoelt met zijn levensverhaal en na de opnieuw heerlijke maaltijd het werk dat hij hier doet en zou willen doen.
Zeer interessant en ook wat we graag willen weten maar best zwaar na 6 uur gezellig en knus in een bus gezeten te hebben.
Morgen gaan we verder en komen jullie meer te weten.