Ontmoetingen
Door: steffen Barentsen
Blijf op de hoogte en volg Steffen
17 Augustus 2013 | Oekraïne, Mukacheve
Vandaag zien we ‘ granny’s’ en ‘ families’ uit het Dorcas programma.
Ik ken de foto’s van de Dorcas-website. Vandaag dus de mensen achter de foto’s. Een opvallend verschil tussen de live-ontmoetingen met de foto’s is de geur. Overal waar je binnenkomt ruikt het ergens naar.
Bij Ilonka ruikt het naar rook. Nergens sigaretten te bekennen: het lijkt uit de kachel te komen. Raar bij 27 graden buiten. We zijn in een ruime kamer. Wijnrood geverfde, oude houten planken. Slaapbank met springveren in de hoek van de kamer. Een tafel met een gehaakt kleedje (dat hoort hier) en oude rookstoelen.
De TV staat aan. Er is een flinke sneeuwbui op te zien en een Oekraïense soap. Ilonka’s man was doctor. Hij was bij veel geboortes in dit dorp en ook vele levens gered. Altijd was het druk met mensen. Nu hij overleden is, is het stil geworden bij Ilonka. Ze haakt haar kleedjes en kijkt TV.
Bij Jolanke (spelling?) (67) ruikt het fris. Het is een niet echt armoedig interieur. Alles is netjes en met zorg schoon gehouden. Overal merk je de ‘care’ en dat voelt warm. Jolanke’s man is nog maar net overleden en door haar vrolijke lach breken af en toe spontaan de tranen door.
Beide dames geven aan dat de eenzaamheid het grootste gevecht is. De Dorcas-zeep en alles in het voedselpakket is zeer welkom … maar die eenzaamheid!
Sita, de socail worker, die names Doracs deze dames met regelmaat bezoekt, is gewend aan deze verhalen. Je ziet verdriet, begrip, wijsheid, doorzettingsvermogen in de ogen van Sita. Ze is voor de dames een warm steunpunt.
In een vervallen gebouw (Dat het er nog staat, zeg!) ontmoeten we boven een gezin. Zeer klein behuisd, maar in ieder geval warm en droog. Tot mijn verrassing spreekt een van de meisjes een beetje Nederlands. Ze is net drie ½ week op vakantie geweest bij een Nederlands gezin. Dat ging via een programma om ‘kinderen in de knel’ uit Oekraïne een mooie ervaring te bieden met dit soort vakanties. Ieder jaar gaat een bus vol op reis.
Deze dag ontmoeten we ook Sandra, Ildiko en Maria. Allemaal mensen met een lang verhaal, allemaal worstelend met het bestaan. We krijgen bij onze bezoeken bio-appels, peren, gehaakte kleedjes en meer mee. ‘Denk nog eens aan me!’ lijkt de boodschap te zijen.
Eigenlijk is het vandaag niet de extreme armoede die me raakt, maar de gewoonheid van de verhalen. Dit hadden jij of ik kunnen zijn.
Ik ken de foto’s van de Dorcas-website. Vandaag dus de mensen achter de foto’s. Een opvallend verschil tussen de live-ontmoetingen met de foto’s is de geur. Overal waar je binnenkomt ruikt het ergens naar.
Bij Ilonka ruikt het naar rook. Nergens sigaretten te bekennen: het lijkt uit de kachel te komen. Raar bij 27 graden buiten. We zijn in een ruime kamer. Wijnrood geverfde, oude houten planken. Slaapbank met springveren in de hoek van de kamer. Een tafel met een gehaakt kleedje (dat hoort hier) en oude rookstoelen.
De TV staat aan. Er is een flinke sneeuwbui op te zien en een Oekraïense soap. Ilonka’s man was doctor. Hij was bij veel geboortes in dit dorp en ook vele levens gered. Altijd was het druk met mensen. Nu hij overleden is, is het stil geworden bij Ilonka. Ze haakt haar kleedjes en kijkt TV.
Bij Jolanke (spelling?) (67) ruikt het fris. Het is een niet echt armoedig interieur. Alles is netjes en met zorg schoon gehouden. Overal merk je de ‘care’ en dat voelt warm. Jolanke’s man is nog maar net overleden en door haar vrolijke lach breken af en toe spontaan de tranen door.
Beide dames geven aan dat de eenzaamheid het grootste gevecht is. De Dorcas-zeep en alles in het voedselpakket is zeer welkom … maar die eenzaamheid!
Sita, de socail worker, die names Doracs deze dames met regelmaat bezoekt, is gewend aan deze verhalen. Je ziet verdriet, begrip, wijsheid, doorzettingsvermogen in de ogen van Sita. Ze is voor de dames een warm steunpunt.
In een vervallen gebouw (Dat het er nog staat, zeg!) ontmoeten we boven een gezin. Zeer klein behuisd, maar in ieder geval warm en droog. Tot mijn verrassing spreekt een van de meisjes een beetje Nederlands. Ze is net drie ½ week op vakantie geweest bij een Nederlands gezin. Dat ging via een programma om ‘kinderen in de knel’ uit Oekraïne een mooie ervaring te bieden met dit soort vakanties. Ieder jaar gaat een bus vol op reis.
Deze dag ontmoeten we ook Sandra, Ildiko en Maria. Allemaal mensen met een lang verhaal, allemaal worstelend met het bestaan. We krijgen bij onze bezoeken bio-appels, peren, gehaakte kleedjes en meer mee. ‘Denk nog eens aan me!’ lijkt de boodschap te zijen.
Eigenlijk is het vandaag niet de extreme armoede die me raakt, maar de gewoonheid van de verhalen. Dit hadden jij of ik kunnen zijn.
-
21 Augustus 2013 - 21:59
Gera :
Steffen,
Mooi om te lezen.. " Juist de gewoonheid van de verhalen... "
Hoop dat je een mooie reis hebt (gehad?) en een goede voorbereiding voor nieuwe reizen.
-
22 Augustus 2013 - 08:27
Steffen Barentsen:
Na de twee dagen Oekraine, nog een dagje Budapest eraan geplakt. Weer even terugkomen in deze wereld. ...
Ja, het was een mooie en waardevolle reis.
In maart komen we weer terug met een Dorcas-team.
Bedankt voor het meelezen weer.
Hartelijke groet,
Steffen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
