De steenverkoper

De riksja’s van Petra vormen het enige vervoer in de wereldberoemde, door Unesco erkende, kloof. Je kunt voor je vervoer kiezen uit een ezel, een paard of een kameel. Alle zijn kleurig versierd. Heel anders is Amman, de hoofdstad van Jordanië, waar ik het voorbij gereden ben door een Porsche Panamera Turbo, bestuurd door een gesluierde jonge vrouw met een Gucci tas op de bank. Aan SUV’s en Mercedessen en meer in die klasse ontbreekt het hier niet.
Het verkeer werkt zo: duwen, toeteren en klemrijden. In die volgorde als het nodig is. Toeteren is geen daad van agressie hier. Onze taxichauffeurs weten de claxon als een instrument te bedienen.

Eén maal is onze chauffeur echt kwaad omdat iemand door mobiel te bellen achter het stuur over de weg zwabbert. Krachtig spuugt hij uit het open raam op het asfalt. Een statement wordt gemaakt! Toch valt de verkeerschaos en het aantal deuken mee, als je je bedenkt dat deze hoofdstad met ruim een miljoen inwoners binnen de stad en nog eens 3,5 miljoen daarom heen binnen enkele decennia zo groot gegroeid is. De oudste moskee dateert pas van 1962.

Je moet heel wat MacDonald, Pizza Hut en glazen kantoorpuien voorbij gaan voordat je bij het Amman van de gewone man komt. En dan zie je minder luxe. Het niveau auto is hier: ‚japanner’ en ergens zie ik een handkar staan op kogellagers in plaats van banden. We lopen door de drukke en gezellige soek. Overal winkeltjes met werkelijk alles wat je je bedenken kunt. Kleding en schoenen zie je veel in de etalage, maar ook een bakkerij waar schalen met een meter doorsnee vol gelegd zijn met honderden kleine rolletjes baklava (zoet en heerlijk!) Dit wordt afgewisseld met hier en daar een bar of restaurant.

Onze wandeling door Amman bengt ons in een kunstcafe, dat deel uit maakt van een creatief circuit dat door de hele hoofdstad heen is uitgestippeld. We drinken Turkse koffie en praten met een paar internationale ‚volunteers’ de tijd van hun leven hebben.

…

In de kloof van Petra (betekent: rots) ben je opeens 13 eeuwen terug. Het paard (Wat gaan ze ruw met de dieren om zeg!, gelukkig is er een meldpunt dierenmishandeling in Petra.) brengt naar een kloof van enkele meters breed en honderd(en?) meters hoog. Imponerend. Verder lopend zie je steeds meer gevels in de zijwanden uitgehakt. Het klapstuk is een binnenplein-achtige ruimte, met rotswanden stijl om je heen, waar een werkelijk prachtige gevel van een graftombe van tientallen meters hoog uit het steen is gebeiteld. Geen wonder dat 90% van Petra in het toerisme werkt. De kloof loopt nog veel verder door, wordt wijder en je komt in een hele stad uit de oudheid waar 60.000 mensen hebben gewoond.

One for five, three for ten hoor je veel om je heen. Tieners verkopen je zo hun zilveren armbanden. Jongere kinderen verkopen kaartenseries voor one dinar. De volwassenen verkopen je in tientalle kraampjes je alle lokale souvenirs. Je moet hier altijd afdingen. Soms tot wel minder dan de helft.

Mijn oog valt op een kind van ongeveer vier jaar. In de kloof heeft hij allerlei stenen gezocht, die hij netjes voor zich op een plankje heeft gelegd. Zo heeft hij zijn eigen miniwinkeltje. Of hij speelt of werkt, kan ik niet beoordelen, maar hij ziet er zo met zijn kleine tulband en zijn tenen dwars door zijn kapotte schoenen prachtig uit. Ik wijs een steen in zijn winkeltje aan. ‚How much’ vraag ik en het jongetje zegt: ‚one dinar’. ‚Veel te duur’ gebaar ik en ik trek een munt van een halve dinar uit mijn zak.

De nieuwe munt schittert in de zon. Ik houd hem op mijn handpalm en het jongetje twijfelt. Dan blijven we allebei bijna een volle minuut stil. We kijken elkaar aan, taxeren elkaar. De munt hangt in de lucht als mijn statement. Het jongetje wacht. Dan buigt hij naar voren en pakt hij de munt. Ik wijs weer op de steen en hij gebaart ‚ja’. Ik koop. Dan glimlachen we naar elkaar en helemaal tegen de gebruiken in, doen we een hi-five. We zijn even vriendjes.