'Ze gaan dood zonder geliefd te zijn'

EO-Metterdaadreis, dagverslag Soroti
door Kees en Alice Posthumus

Vandaag is het aan ons om verslag te doen van de belevenissen deze dag. En dat valt niet mee, want het was een wervelstorm aan indrukken vandaag…

We begonnen de dag met een bezoek aan Amecet, een tijdelijk opvangcentrum in Soroti, voor zieke, verlaten en anderszins behoeftige kinderen.

Dit centrum wordt geleid door Els van Teijlingen uit Nederland, een hele krachtige vrouw met een heel groot hart die haar leven heeft gewijd aan de kinderen in Soroti en omgeving. We kregen de kans om te midden van de kinderen informatie te ontvangen en rond te kijken. Het verhaal van Els raakte ons allemaal diep: wat een geweldig werk doet deze vrouw, samen met haar team!

Gedurende de afgelopen 10 jaren heeft Els ruim 560 kinderen opgevangen. Veelal HIV-geinfecteerde en verwaarloosde kinderen die onder de zorgende handen van Els en de vrijwilligers herstelden en na verloop van tijd weer terug konden naar families en school. Helaas waren er tot nu toe ook 85 kinderen die het niet hebben gehaald… Deze kinderen hebben echter de kans gekregen om in waardigheid en omringd door liefde te sterven.

Tijdens ons bezoek werden we voornamelijk door Jessica en Max geraakt. Beiden zijn HIV-geinfecteerd. Jessica is 2 jaar en ze bruist van energie. Haar behandeling met AIDSremmers sloeg heel erg aan en ze koesterde zich in de aandacht van de bezoekers. Max is 11 jaar. Hij verbleef nog maar 2 dagen in het opvangcentrum en was ontzettend zwak. Hij reageerde nauwelijks op aandacht maar zocht wel heel sterk de geborgenheid door heel stil bij Kees te blijven zitten en hem niet meer los te laten. Het is de vraag of hij het zal redden, maar het is overduidelijk dat hij op de juiste plaats is. Aangrijpend was verder een babytje dat aan het vechten was voor haar leven. Ze weegt nog maar 1,5 kilo, maar wordt in Amecet zeer liefdevol verzorgd.

Na deze diepe indrukken nam Els ons mee naar het ziekenhuis van Soroti, waar we werden geconfronteerd met de bittere werkelijkheid van de tekortschietende medische zorg vanwege ontoereikende middelen. Els heeft via EO Metterdaad geld ontvangen voor de aanschaf van een anesthesie apparaat ter ondersteuning van de gynaecologische afdeling in dit ziekenhuis. Het huidige apparaat was 25 jaar oud en wordt in de westerse wereld allang niet meer gebruikt. Het nieuwe apparaat is een grote vooruitgang voor de afdeling. Vervolgens liet een arts ons de verloskamers en verpleegafdeling voor de jonge moeders zien. Deze ruimte was overvol: moeders die net waren bevallen mochten maximaal 3 dagen op de bedden liggen. Indien noodzakelijk om langer te blijven moesten ze verhuizen naar de grond in het gangpad. Daar lagen ze dan, zonder matrassen, tussen de andere patiënten, liggend op een kleed met hun pasgeboren baby ernaast. De families worden geacht de patiënten te verzorgen betreffende eten en drinken en meestal slapen zij onder de bedden. Grote nood is er qua ruimte voor premature baby’s: er is slechts 1 couveuse beschikbaar waardoor er met 4 tot 5 premature geboortes per week heel jonge baby's op de slaapzaal terecht komen met alle gevolgen van dien. We lopen naar buiten, nog vol van de indrukken in de verpleegzaal, en horen hard gehuil. Een moeder loopt luid huilend en ontroostbaar langs ons heen: waarschijnlijk is haar baby zojuist gestorven. We horen van Els dat dit helaas veel te vaak voorkomt…

Na dit bezoek neemt Els ons mee naar de vrouwengevangenis van Soroti. Het is een grote uitzondering dat er sowieso bezoekers naar binnen mogen bij de gevangenis. We bezoeken de gevangenis, omdat er met hulp van Amecet een speeltuintje is aangelegd op het terrein. Deze speeltuin is voor de kinderen van de vrouwelijke gevangenen die in de gevangenis bij hun moeders leven. We krijgen een warm welkom van de gevangenen die een lied voor ons zingen. Het valt ons op hoe gemoedelijk en positief de sfeer is onder al die vrouwen. Amecet is heel belangrijk voor hen, want zij zorgen ervoor dat er pap en zeep aan de kinderen wordt verstrekt, iets wat ze anders niet zouden krijgen. Aan het einde van ons bezoek krijgen we nog de kans om gevlochten mandjes te kopen die door de gevangenen zijn gemaakt.

Dan gaan we weer terug naar Amecet waar we een lunch krijgen samen met de kinderen en het personeel. Het zijn grote schalen met varkensvlees en aardappels wat ieder met de hand uit de schalen eet. Hoewel niet iedereen van de groep even gek is op het kluiven, genieten de kinderen er zienderogen enorm van.

We gaan met een bewogen hart bij Els vandaan om dan richting het tweede project van de dag te gaan. Dit is een project van de Church of Uganda. Zij begeleiden vrouwen bij het ontwikkelen van een gemeenschap en het voorzien in eigen onderhoud door onder andere het verbouwen van cassave. Tijdens de rit naar het project toe wordt de grond steeds droger en neemt het aantal rieten hutjes nog meer toe. Langs de weg zien we weer de nodige brommers, fietsers en wandelaars, vaak dik bepakt met handelswaar en waterkannen. De armoede wordt steeds duidelijker.

Wanneer we na een lange en zeer hobbelige weg bij het project aankomen worden we opgewacht door een grote groep zingende vrouwen. Erg indrukwekkend. Ze begeleiden de busjes op hun kraal waar allemaal stoelen voor ons klaarstaan onder de bananenbomen. Na een introductie zingen ze een lied voor ons met veel gedans en gejoel. De vele kinderen scharrelen rond en kijken ons nieuwsgierig aan. Vervolgens mogen we in groepen uiteen om mee te kijken met het oogsten, het ploegen van de grond door de ossen, uitleg over het leensysteem en het koken. De vrouwen lachen heel smakelijk wanneer wij proberen om de linzen te zeven en te helpen met koken.

Het is allemaal heel primitief in vergelijking met onze omstandigheden, maar deze vrouwen maken echt wat van hun situatie. Dan begint het opeens enorm te regenen en verschuilt iedereen zich in en onder de hutjes. Ze hebben nog een maaltijd voor ons gemaakt, maar Carla en Steffen adviseren ons om het niet te eten om buikproblemen te voorkomen. In de stromende regen vertrekken we dan weer naar het hotel.

Al met al zijn we diep onder de indruk van alles wat de hulpverleners in dit land doen. Ook de positieve houding van de Oegandese bevolking, die in deze barre omstandigheden proberen hun levensomstandigheden te verbeteren, raken ons enorm. Het vult ons met ontzag en dankbaarheid.

Kees en Alice