Are they students

De projectleidster bekijkt de groepsfoto van ons team zorgvuldig. Onze gemiddelde leeftijd is precies 51 jaar, maar toch deze vraag. Kennelijk zijn de gezichten niet makkelijk te ‚lezen’, net zoals wij zwarte gezichten niet zo makkelijk lezen.

Ik ben bij ADD -Act on Disability and Development in Kampala. We zitten aan een grote kop thee - spiced, with milk - en bereiden het bezoek van onze groep aan dit project. Bij binnenkomen werd ik open gedaan door uitstekend verzorgde mevrouw in keurig mantelpakje, maar met een grote houten kruk onder een oksel. Zo’n beeld schuurt, want zo’n mooie mevrouw hoort goed te kunnen lopen.

Ik ga zitten aan tafel naast -ook- een Steven. Steven heeft een zonnebril op want hij is blind. Ook hier klopt mijn beeld niet, want zo’n leuke kerel hoort vrolijk de wereld in te kunnen kijken. Dan wordt er aan mijn beeld getikt en ik kijk naar beneden. Vanaf de grond krijg ik hartelijk een hand toegstoken. Daarna hijst mijn gesprekspartner zich met wat moeite op een stoel. Opeens zit er een keurige dame voor me. Schakelen!

We hebben een goed gesprek dat begint met die groepsfoto van ons team. We bereiden het bezoek voor van het team dat morgen komt. We starten met een lunch op het kantoor van ADD. Dat doen we dan samen met 17 jongeren die een ‚disability’ hebben. Daarna gaan we 2aan2 met hen in gesprek. Gewoon een goed gesprek om elkaar beter te leren kennen. We gaan praten over ‚What makes you happy?’ en ‚ Do you have dreams?’

En op deze manier zijn Ales - mijn assistent in Oeganda - en ik afgelopen drie dagen in touw geweest. Met alle projecten die we gaan bezoeken hebben we gesprekken gehad en alle hotels, bussen, maaltijden en de rest hebben we aan de lijn gehad. 
We zijn er klaar voor. Laat het team maar komen.

En na het gesprek bij ADD loop ik naar buiten de felle zon in.
Ik loop!, Ik zie de zon! Bijzonder eigenlijk.